خرابم گیج وگنگم دست وپابند

من و شیدایی وغوغای پیوند...



پشیمانی دگر سودی ندارد

بهای خستگی هایم بگو چند؟





اگرعطار باشم درره عشق

به هرجا میروم الا سمرقند





ندارم طاقت دوری ولیکن

چگونه میشود از عشق دل کند؟



به هرکس طعنه میزد منطق من

که دلداده نباشد لایق پند



رها از آتش عشقت شدم تا

بیافتم هرطرف مانند اسپند



بخوان غم نامه ام را بعدمرگم
که پابند توباشد باتو خرسند....

پروردگارم ،مهربان من
از دوزخ این بهشت، رهایی ام بخش!
در اینجا هر درختی مرا قامت دشنامی است
و هر زمزمه ای بانگ عزایی
و هر چشم اندازی سکوت گنگ و بی حاصلی ...
در هراس دم می زنم
در بی قراری زندگی می کنم
و بهشت تو برای من بیهودگی رنگینی است
من در این بهشت ،
همچون تو در انبوه آفریده های رنگارنگت تنهایم.
"تو قلب بیگانه را می شناسی ، که خود در سرزمین وجود بیگانه بودی"
"کسی را برایم بیافرین تا در او بیارامم"

دردم ، درد "بی کسی" بود

بيشتر اوقات در كنار پنجره

خط نگاه من پيداست

اين را ديگر دوستانم ميدانند

كه وقت دلتنگي هايم

آسمان بيشتر از آنان همراه من است

من ساكت تر از قبل شده ام

و با لبخندهايم هميشه روي ماهشان را ميبوسم

نميدانند

اما باور دارم

كه اعتماد

شرف

آبرو

صداقت

پاكي

و مهر

از قلبهاي كال روزگار بيشتر اين مردم

بار رحيل بسته است

ديگر تمايلي ندارم

كه بشنوم

يا حتي بدانم

اندك چيزهاييست كه ارزشي دارند و من در پي آنان تشنه ترم

من از رفتارهاي ساده گانه كنجكاوي ديگران در عجبم

و بيشتر از اصرارشان براي كشف!

مرتب ميگويند:رها تو پيچيده اي!

و ميدانم نه براي آنكه من گنگ باشم

كه درك سكوت ها و نگاه من

برايشان سخت است

وگرنه من

همانند يك حياطي كه در كنجش باغچه ايست و حوضي

كه هر صبح آب و جارويش ميكنم

و به ماهي هاي قرمزش نان ميدهم

هيچ پيچيدگي معماري ندارم...